பேய் வீடு

விக்னேஷுடைய நெஞ்சு திக் திக்கென்று அடித்துக் கொண்டது. மணி பன்னிரண்டு. நள்ளிரவு நேரம். சற்றே திறந்திருந்த ஜன்னலில் அமாவாசை இரவின் கும்மிருட்டு பயமுறுத்தியது. அனைத்துக்கும் மேலாக அறைக்கு வெளியிலிருந்து வந்த அந்த சலங்கைச் சத்தம் - அதுதான் விக்னேஷுடைய பயத்துக்கு முக்கியமான காரணம்.

விக்னேஷுடைய சொந்த ஊர் திருநெல்வேலிப் பக்கம். சென்னையில் அவனுக்கு ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் சாதாரண வேலை கிடைத்தது. சென்னையில் அவனுக்குத் தெரிந்தவர்கள் யாருமில்லாததால், சூளைமேட்டில் ஒரு சிறிய அறையை வாடகைக்கு எடுத்தான். போன வாரம் தான் விக்னேஷ் அந்த அறையில் குடி வந்தான். அந்த ஒரு வாரத்தில் ஒரு நாள் கூட அவன் நிம்மதியாக உறங்கவில்லை.

அவன் அந்த அறைக்குக் குடிவந்த முதல் நாள் அக்கம் பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் அவனைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தார்கள். அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அடுத்த நாள் அந்தத் தெருவிலிருந்த பெட்டிக்கடைக் காரனிடம் பேசிய பிறகுதான் அவனக்குக் காரணம் புரிந்தது.

"ஏம்பா! இம்மாம் பெரிய வூர்ல உனக்கு வாடகைக்கு வூடா கிடைக்கல! போயும் போயும் பேய் வூட்ல குடி வந்துருக்கியே! அந்த வூட்டாண்ட இருக்கற கிணத்துல ஒரு பொம்பள வுளுந்து செத்து போச்சு!"

அந்த கடைக்காரன் சொன்ன பிறகு தான் விக்னேஷ் கவனித்தான் - அவனுடைய அறைக்கு வெளியே ஒரு வேப்ப மரமும் அதற்கருகே பாழுங் கிணறும் இருந்தன. அந்தக் கிணற்றில் விழுந்துதான் அந்தப் பெண்மணி தற்கொலை செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று விக்னேஷ் நினைத்தான்.

அந்த விஷயத்தைக் கேள்விப் பட்டதில் இருந்தே அவனுக்கு இரவு தூக்கம் வருவதில்லை. வெளியில் சலங்கை அணிந்து கொண்டு யாரோ வருவதைப் போன்ற சத்தம். எழுந்து போய் கதவைத் திறக்க நினைத்தால், சலங்கைக் காலுடன் யாரோ ஓடி வருவதைப் போன்ற சத்தம். விக்னேஷ் அப்படியே பயத்தில் மீண்டும் படுத்து விடுவான்.

இன்று தன்னுடைய பயத்துக்கு ஒரு முடிவு காண விக்னேஷ் தீர்மானித்து விட்டான். இரவு பன்னிரண்டு மணி. இன்றும் சலங்கைச் சத்தம் கேட்டது. தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு கதவைத் திறந்து வெளியே பார்த்தான் விக்னேஷ். அங்கே பெயர் தெரியாத ஓர் பூச்சி சுவரில் வினோத ஒலி எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது.