கல்லறைத் தோட்டம்

நகரத்திலிருந்து சுமார் முப்பது கிலோ மீட்டர்கள் தள்ளியிருந்த கட்டிடத்திலிருந்து, நகரத்தின் மையப் பகுதியிலிருந்த கட்டிடத்துக்கு எங்கள் குழுவை இடமாற்றம் செய்ய எங்கள் நிறுவனத்தின் நிர்வாகம் முடிவு செய்தது. அந்த முடிவை அறிந்ததும் எங்கள் குழுவைச் சேர்ந்த பலரும் மிகவும் வருத்தப்பட்டார்கள். நகரத்தின் மையப் பகுதிக்கு இடம் பெயர ஏன் வருத்தப் பட வேண்டும் என்று தோன்றலாம். அதில் காரணம் இல்லாமல் இல்லை. புறநகர் என்றால் நிறுவனத்தின் பஸ்ஸில் பயணிக்கலாம். நகருக்குள் மாறினால் சொந்த வண்டியிலோ பஸ்-டிரைனிலோ தான் வர வேண்டும். மேலும், புற நகரிலிருந்த நிறுவனக் கிளை எல்லா வசதிகளுடன் கூடிய புத்தம் புது கட்டிடம். நகரத்திலுள்ள கிளையோ மிகவும் பழைய கட்டிடம்; ஏசி வேலை செய்யாது. வெளியிலிருந்து பார்க்க அழுக்காகத் தோன்றும் கட்டிடம். கேன்டீன் மொட்டை மாடியில்; ஒரு கையில் அப்பளத்தைப் பிடித்துக் கொண்டுதான் சாப்பிட வேண்டும்; இல்லையெனில் பறந்து போகும். இத்தகைய காரணங்களால் பலருக்கும் இந்த கிளை பிடிக்கவில்லை.

எனக்கு மட்டும் இந்தக் கிளைக்கு மாறியதிலிருந்து மகிழ்ச்சி பிடிபடவில்லை. அதற்குக் காரணம் அக்கட்டிடத்துகுப் பின் பகுதியிலிருந்த பழைய சர்ச்சும் கல்லறையும் தான். சென்னையின் மையப் பகுதியில் மரங்களடர்ந்த விசாலமான, கூட்டம் சற்றுமில்லாத, அமைதியான இப்படியொரு இடத்தைப் பார்த்ததில் என்னால் மகிழ்ச்சியைத் தாங்க முடியவில்லை.

பொய் முகங்களிலிருந்து தப்பிக்கவும், மென் பொருள் துறையின் மன அழுத்தங்களிலிருந்து தப்புவதற்கும் எனக்கொரு வடிகால் வேண்டியிருந்தது. எப்போதெல்லாம் மன அழுத்தம் எனக்கதிகமாகிறதோ, அப்போதெல்லாம் சர்ச்சுக்கு போய் அமர்வதிலோ, சமாதிகளுக்கிடையில் நடப்பதிலோ நேரத்தைச் செலவழித்தேன்.

சமாதிகள் மிகவும் பழைமையானவை. சுமார் இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக மறைந்த பலருடைய சமாதிகள் இந்தத் தோட்டம் எங்கும் நிறம்பிஇருந்தன. நெருக்கமாக பல மரங்களால் சூழப்பட்ட இத்தோட்டம் மனதுக்கு அமைதியைக் கொடுத்தது. பெயரே தெரியாத பல பறவைகளின் ஒலியைக் கேட்டுக் கொண்டே கண்களை மூடிக் கொண்டு எதாவது ஒரு மரத்தடியில் அமர்ந்தால், வேலைப் பளுவால் ஏற்படும் மன அழுத்தமும், பொய்களால் ஏற்படும் வெறுப்பும் சற்று நேரத்துக்காவது மறந்து போகும்.

வாரத்துக்கு ஒரு தடவை மட்டுமே அங்கே போய்க் கொண்டிருந்த நான், நாட்கள் செல்லச் செல்ல அநேகமாக தினமும் அங்கே போக ஆரம்பித்தேன். என்னுடைய அலுவலகத்தில் என்னைப் பற்றி பலரும் பலவிதமாகப் பேச ஆரம்பித்தார்கள். காதலியைக் காணப் போவதாகச் சிலரும், கிறிஸ்துவ மதத்துக்கு மாறப் போவதாகச் சிலரும் பேசிக் கொண்டனர். அதைப் பற்றியெல்லாம் நான் கவலைப்படவில்லை. எனக்குத் தேவை அமைதி. அதைத் தேடி நான் செல்வதை இவர்களின் வெறும் பேச்சால் தடுக்க முடியாது.

சமாதி தோட்டத்தில் எதாவது ஒரு மரத்தடியில் நான் அமர்ந்தவுடன் கேட்கும் பறவைகளின் ஒலி, ஏதோ அப்பறவைகள் எல்லாம் என்னுடைய நண்பர்கள் ஆகி விட்டதைப் போலவும், என் வருகையால் மகிழ்ந்து குரல் எழுப்புவதாகவும் எனக்குத் தோன்றும். நான் அங்கே போக ஆரம்பித்த புதிதில் என்னைக் கண்டு குரைத்த இரண்டொரு நாய்களும் நான் தினம் போக ஆரம்பித்தவுடன் நட்பாக வாலாட்ட ஆரம்பித்தன. அச்சமாதி தோட்டத்திலிருந்த ஒரே காவலாளியும் எனக்குச் சிநேகமானான். இப்படி அந்தச் சமாதி தோட்டத்திலிருந்த எல்லாமே எனக்கு நெருக்கமானவையாக மாறி வந்தன.

இப்படியே சுமார் ஆறு மாதங்கள் கழிந்திருக்கும். ஒரு நாள் திடீரென்று எங்கள் குழு மீண்டும் புற நகருக்கு மாற்றப்பட்டது. என்னைத் தவிர அனைவரும் மிகவும் மகிழ்ந்தார்கள்.

கிட்டத்தட்ட மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு இன்றுதான் மீண்டும் இந்தச் சமாதி தோட்டத்துக்கு வருகிறேன். எப்படி வந்தேன் என்று புரியவில்லை. ஏதோ என்னுடைய மனமே என்னை இங்கே பறந்து கொண்டு வந்து வைத்ததைப் போல உணர்கிறேன். இதோ இப்போது என் மனமார இங்கே உட்கார்ந்து அமைதியை நாடப் போகிறேன். நான் அமர்ந்தவுடன் ஏன் இந்தப் பறவைகள் எல்லாம் பெருங் கூச்சலிட்டுப் பறந்து விட்டன? அதோ அங்கே எதிரில் வரும் காவலாளி ஏன் என்னைப் பார்த்தும் பார்க்காதவன் போல போகிறான்? என்றுமில்லாமல் ஏன் தோட்டத்து நாய்கள் என்னைச் சுற்றி நின்று கொண்டு கத்துகின்றன? அங்கே என்ன கூட்டம்? என்னுடைய நண்பர்களும் குடும்பமும் நிற்கின்றன. யாருடைய சமாதியின் முன் இவர்கள் நிற்கிறார்கள்? சமாதியில் என்னுடைய பெயரல்லவா பொறித்துள்ளது? அப்போது நான்?