ராஜூ

"டெல்லி வரனையே முடிச்சுடலாம்னு இருக்கேன்!"

தன்னுடைய தந்தை தாயிடம் சொல்வதை உள் அறையிலிருந்து ஒட்டு கேட்டாள் சாந்தி.

"பையன் கை நிறைய சம்பாதிக்கிறான். அக்கா தங்கச்சின்னு பிக்கல் பிடுங்கல் இல்லாத குடும்பம். சாந்தியை பையனுக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்குன்னு தரகர் சொல்றார்!" - அப்பா மிகவும் சந்தோஷமாகச் சொன்னார்.

"எதுக்கும் அந்த பையனைப் பிடிச்சிருக்கான்னு சாந்தியை ஒரு வார்த்தை கேட்டுக்கலாமே!" - அம்மா சொன்னாள்.

"போடி பைத்தியக்காரி! அவ என் பொண்ணு! நான் கிழிச்ச கோட்டை அவ தாண்ட மாட்டா!"

அநாவசியமாக அப்பா பெருமையடித்துக் கொள்வதாகத் தோன்றியது சாந்திக்கு.

அப்பாவுடைய பிடிவாத குணத்தை நன்கு அறிந்திருந்த சாந்திக்கு கண்ணீர் வழிந்தது. அவளால் ராஜூவைப் பிரிந்து எப்படி இருக்க முடியும்?

ராஜூவும் அவளும் ஒரே கல்லூரியில் படித்தவர்கள். அவர்களுடைய முதல் சந்திப்பு சண்டையில் ஆரம்பித்தது. பிற்பாடு, அது சிறிது சிறிதாக நட்பாக மாறி, கடைசியில் அது பிரிக்க முடியாத அன்பாக மாறியது.

ராஜூவைச் சாந்தி அவளுடைய உயிரை விட மேலாக நினைத்தாள். ராஜூவுடன் அவளுக்குச் சிநேகிதம் ஏற்பட்ட பிறகு தன்னுடைய பழைய தோழிகளை எல்லாம் அவள் மறந்தே போய் விட்டாள் எனலாம். எப்போதும் ராஜூவுடன் அவள் இணைந்தே காணப் பட்டாள்.

கல்லூரி படிப்பு முடிந்த பிறகு அவர்கள் அடிக்கடி கடற்கரையிலும், சினிமா தியேட்டர்களிலும் சந்தித்துக் கொள்வார்கள். ராஜூவைப் பார்த்தால் சாந்திக்கு மகிழ்ச்சி கொள்ளாது. கடற்கரையில் ராஜூவின் கைகளைக் கோத்துக் கொண்டு மணிக் கணக்கில் பேசுவாள்.

இன்றும் ராஜூவைப் பார்க்க சாந்தி புறப்பட்டு விட்டாள். ராஜூவிடம் தன்னுடைய கல்யாண விஷயத்தைப் பற்றி சொல்லி, கல்யாணத்துக்கு மறுத்து விடவா என்று கேட்க வேண்டுமென நினைத்தாள் சாந்தி. ராஜூவை விட்டுவிட்டு டெல்லிக்குச் சென்று விட்டால், அவ்வளவு தூரத்திலிருந்து கொண்டு ராஜூவைச் சந்திக்க முடியாதே என்பது சாந்தியின் கவலை.

கடற்கரையில் ராஜூவைப் பார்த்தவுடன் சாந்தி ஓடிப் போய் கட்டிக் கொண்டு அழுதாள்; எல்லா விஷயத்தையும் சொன்னாள். அவளைத் தேற்றி சமாதானப்படுத்தி யதார்த்தத்தை விளக்கி, அவளைத் திருமணத்துக்குச் சம்மதிக்க வைத்தாள் ராஜூ என்று சாந்தியால் செல்லமாக அழைக்கப்படும் ராஜலக்ஷ்மி.

கார்

கௌதமுக்குச் சந்தோஷம் பிடிபடவில்லை. சுமார் பதினைந்து லட்ச ரூபாய் மதிப்புள்ள காரில் சென்னை சாலைகளை கௌதம் வலம் வந்து கொண்டிருந்தான். தான் இவ்வளவு விலையுயர்ந்த காரில் வலம் வருவதை மிகவும் பெருமையாக நினைத்தான் கௌதம். தன்னுடைய பல வருட கனவு நனவாவதைக் கண்டு கௌதம் மிகவும் பூரிப்படைந்தான்.

தன்னுடைய பழைய வாழ்க்கையை நினைத்துக் கொண்டான் கௌதம். அவன் படித்த கிராமத்தில் பள்ளிக் கூடமே கிடையாது. ஐந்து மைலுக்கு அப்பாலிருந்த நகரத்தில் இருந்த பள்ளிக்கு நடந்தே போய் வந்தான்.

பிற்பாடு, வறுமை காரணமாக பாதியிலேயே பள்ளிப் படிப்பை விட்ட கௌதம், நகரில் ஒரு ஹோட்டலில் சர்வர் வேலைக்குச் சேர்ந்தான். சிறிது சிறிதாகப் பணம் சேர்த்து ஒரு பழைய சைக்கிளை விலைக்கு வாங்கிய கெளதம், சைக்கிளில் பயணம் செய்ய ஆரம்பித்தான். அதுதான் அவனுடைய முதல் வாகனம்.

அவன் சாலை வழியாகச் சைக்கிளில் போகும்போது ஏதாவது கார் தென்பட்டால், அப்படியே ஓரமாக நின்று அதை வேடிக்கை பார்ப்பான். அவனுடைய கிராமத்தில் அப்போதெல்லாம் கார் என்பது மிகவும் அபூர்வமான வாகனம். எப்போதாவது தப்பித் தவறி கார் நின்றிருப்பதைப் பார்த்தால், கெளதம் அதைத் தொட்டுப் பார்க்காமல் விட மாட்டான். என்றாவது ஒரு நாள் காரில் ஊரை வலம் வர வேண்டும் என்பதை லட்சியமாகக் கொண்டான். சிறுகச் சிறுகப் பணம் சேர்த்து மிகவும் கஷ்டப்பட்டு கார் ஒட்டவும் கெளதம் கற்றுக் கொண்டான்.

கெளதம் எவ்வளவு கஷ்டப்பட வேண்டி இருந்தது - இந்த நிலைக்கு வருவதற்கு. நினைத்துப் பார்க்க கௌதமுக்கு மலைப்பாக இருந்தது. அதற்குள் அவனுடைய முதலாளியின் வீடு வந்து விடவே, காரை அங்கு நிறுத்தி விட்டு தன் வீட்டை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான் டிரைவர் கெளதம்.

ஆசை

அமுதாவை நினைத்த போது ரங்கனுக்குச் சந்தோஷம் பொங்கி வழிந்தது. அமுதாவின் செக்கச் செவேல் நிறமும், மொழு மொழு கன்னமும், கள்ளம் கபடமற்ற சிரிப்பும், சுண்டிஇழுக்கும் கண்களும் - அமுதாவை வர்ணிக்க தமிழில் வார்த்தைகளே இல்லை எனத் தோன்றியது ரங்கனுக்கு.

தன்னுடைய அந்தஸ்த்தைப் பற்றியும், அமுதாவுடைய தந்தையைப் பற்றியும் நினைத்தபோது தான் ரங்கனுக்குக் கவலை தொற்றிக் கொண்டது. ரங்கன் அமுதாவுடைய தந்தையிடம் வேலை பார்க்கும் கார் டிரைவர். அமுதாவுடைய தந்தையோ பணத் திமிர் பிடித்தவர்; எதிலும் அந்தஸ்தைப் பார்ப்பவர்; தன்னிடம் வேலை பார்ப்பவர்களை மனிதர்களாகவே மதிக்காதவர்; அமுதாவுடன் ரங்கன் பழகுவதை அவர் விரும்ப மாட்டார் என்பது ரங்கனுக்குத் தெரியும்.

ஆனால், அமுதாவுடைய தாய் மிகவும் நல்லவர்; எல்லாருடனும் பரிவுடன் நடந்து கொள்பவர்; அதுவும் ரங்கன் மீது தனி அன்பும் அக்கறையும் கொண்டவர். அமுதா தன் தாயுடன் இருக்கும்போது தான் ரங்கன் அமுதாவுடன் பேச்சு கொடுத்துள்ளான். அமுதாவுடைய தந்தை அருகிலிருந்தால் ரங்கன் அமுதாவைத் திரும்பிக் கூட பார்க்க மாட்டான்.

அமுதாவுடைய தந்தை ஒரு வாரம் வெளியூர் கிளம்பிப் போனார். அது தனக்குக் கிடைத்த நல்ல சந்தர்ப்பம் என்று ரங்கன் கருதினான். இச்சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு தன்னுடைய வெகு நாள் ஆசையான அமுதாவுக்கு முத்தம் கொடுக்கும் ஆசையை நிறைவேற்றிக் கொள்ள ரங்கன் திட்டமிட்டான்.

அமுதாவுடைய தாய் இருக்கும் போதே உள்ளே தைரியமாக நுழைந்த ரங்கன், அவர் எதிரிலேயே அமுதாவுக்குப் பல முத்தங்கள் கொடுத்தான்; தன் ஆசை தீர அமுதா என்ற மூன்று வயது குழந்தையைக் கொஞ்சி விட்டு திருப்தியுடன் வெளியேறினான்.

பேய் வீடு

விக்னேஷுடைய நெஞ்சு திக் திக்கென்று அடித்துக் கொண்டது. மணி பன்னிரண்டு. நள்ளிரவு நேரம். சற்றே திறந்திருந்த ஜன்னலில் அமாவாசை இரவின் கும்மிருட்டு பயமுறுத்தியது. அனைத்துக்கும் மேலாக அறைக்கு வெளியிலிருந்து வந்த அந்த சலங்கைச் சத்தம் - அதுதான் விக்னேஷுடைய பயத்துக்கு முக்கியமான காரணம்.

விக்னேஷுடைய சொந்த ஊர் திருநெல்வேலிப் பக்கம். சென்னையில் அவனுக்கு ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் சாதாரண வேலை கிடைத்தது. சென்னையில் அவனுக்குத் தெரிந்தவர்கள் யாருமில்லாததால், சூளைமேட்டில் ஒரு சிறிய அறையை வாடகைக்கு எடுத்தான். போன வாரம் தான் விக்னேஷ் அந்த அறையில் குடி வந்தான். அந்த ஒரு வாரத்தில் ஒரு நாள் கூட அவன் நிம்மதியாக உறங்கவில்லை.

அவன் அந்த அறைக்குக் குடிவந்த முதல் நாள் அக்கம் பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் அவனைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தார்கள். அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அடுத்த நாள் அந்தத் தெருவிலிருந்த பெட்டிக்கடைக் காரனிடம் பேசிய பிறகுதான் அவனக்குக் காரணம் புரிந்தது.

"ஏம்பா! இம்மாம் பெரிய வூர்ல உனக்கு வாடகைக்கு வூடா கிடைக்கல! போயும் போயும் பேய் வூட்ல குடி வந்துருக்கியே! அந்த வூட்டாண்ட இருக்கற கிணத்துல ஒரு பொம்பள வுளுந்து செத்து போச்சு!"

அந்த கடைக்காரன் சொன்ன பிறகு தான் விக்னேஷ் கவனித்தான் - அவனுடைய அறைக்கு வெளியே ஒரு வேப்ப மரமும் அதற்கருகே பாழுங் கிணறும் இருந்தன. அந்தக் கிணற்றில் விழுந்துதான் அந்தப் பெண்மணி தற்கொலை செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று விக்னேஷ் நினைத்தான்.

அந்த விஷயத்தைக் கேள்விப் பட்டதில் இருந்தே அவனுக்கு இரவு தூக்கம் வருவதில்லை. வெளியில் சலங்கை அணிந்து கொண்டு யாரோ வருவதைப் போன்ற சத்தம். எழுந்து போய் கதவைத் திறக்க நினைத்தால், சலங்கைக் காலுடன் யாரோ ஓடி வருவதைப் போன்ற சத்தம். விக்னேஷ் அப்படியே பயத்தில் மீண்டும் படுத்து விடுவான்.

இன்று தன்னுடைய பயத்துக்கு ஒரு முடிவு காண விக்னேஷ் தீர்மானித்து விட்டான். இரவு பன்னிரண்டு மணி. இன்றும் சலங்கைச் சத்தம் கேட்டது. தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு கதவைத் திறந்து வெளியே பார்த்தான் விக்னேஷ். அங்கே பெயர் தெரியாத ஓர் பூச்சி சுவரில் வினோத ஒலி எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது.

பின் தொடர்ந்து...

பஸ் ஸ்டாப்பிலேயே அபிநயா அவனைக் கவனித்து விட்டாள். அவன் அபிநயாவையே கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவள் பஸ் ஸ்டாப்பை விட்டு வீட்டை நோக்கி நடக்க, அவனும் அவளைப் பின் தொடர்ந்தான். அவன் பின் தொடர்வதைப் பார்த்து அபிநயா நடையை வேகப்படுத்தினான். அவனும் அதே வேகத்தில் அவளைப் பின் தொடர்ந்தான்.

போன மாதம் தான் அவளைப் பின் தொடர்ந்து வந்து அவளுடைய வீட்டைக் கண்டுபிடித்த ஒருவன், அவளுடைய அப்பாவிடம் அவளைப் பெண் கேட்க, பெரிய பிரச்னையாகி விட்டது. அவனும் அப்படிப்பட்டவனாக இருப்பானோ? நினைத்துப் பார்க்க அபிநயாவுக்கு வியர்த்துக் கொட்டியது. அவள் தன்னுடைய வீட்டை நோக்கி போகாமல், இப்போது வேறு பாதையில் வேகமாக நடக்க தொடங்கினாள். அவனும் அவளை விடாமல் பின் தொடர்ந்தான்.

கிட்டத்தட்ட அரை மணி நேரமாக அவள் நடக்க, அவனும் அவளைப் பின் தொடர்ந்தான். இப்போது அவன் வேகத்தை அதிகப்படுத்தி, அவளை நெருங்கினான். அபிநயா சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். மத்தியான வேளையாதலால் தெருவில் மனித நடமாட்டம் இல்லை.

"ஏங்க, ஒரு நிமிஷம்!" அவன் அபினயாவை நிறுத்தினான்.

"நடேசன் சந்துக்கு எப்படிங்க போகணும்? ரொம்ப நேரமா தேடி அலைஞ்சும் கிடைக்கல! பஸ் ஸ்டாப்புல ஒருத்தர் நீங்க அந்த சந்துல குடியிருக்கறதா சொல்லி, உங்க பின்னாடியே போகச் சொன்னார்! இன்னும் எவ்வளவு தூரத்துல உங்க தெரு இருக்குதுன்னு கொஞ்சம் சொல்ல முடியுமா?"

வீடு

ராகவனால் நம்பவே முடியவில்லை. பாரிமுனையில் ஒரு சிறிய சந்திலுள்ள மருந்து கம்பெனியில் சொற்ப சம்பளத்துக்கு வேலை பார்க்கும் அவனுக்கு, மயிலாப்பூரில் நாற்பது லட்ச ரூபாய் மதிப்பில் ஒரு பிளாட்டுக்குச் சொந்தக்காரனாவது கனவில் கூட நடக்காத விஷயமாக இருந்தது. ஆனால், அது உண்மையிலேயே இப்போது நடந்து விட்டது. அதைத்தான் ராகவனால் நம்ப முடியவில்லை.

ராகவனுடைய மனைவி ரமாவுடைய அண்ணன் பாஸ்கர் அமெரிக்காவில் ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் சாஃப்ட்வேர் என்ஜினீயராக வேலை செய்கிறான். அவன் மூலம் தான் ராகவனுக்கு இந்த அதிர்ஷ்டம் அடித்தது.

ஒரு மாதம் விடுமுறையில் பாஸ்கர் இந்தியாவுக்கு வந்தான். சௌகார்பேட்டில் ஒரு ஒண்டு குடித்தனத்தில் தன் தங்கை அவஸ்த்தைப்படுவதைச் சகிக்காமல் மயிலாப்பூரில் விலையுயர்ந்த பிளாட் வாங்கித் தந்தான்.

வாடகை கொடுக்க வேண்டிய செலவு மிச்சம் என்று ராகவன் சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டிருந்த போது தான், ரமா மூலம் கிடைத்த அச்செய்தி ராகவன் தலையில் இடியென விழுந்தது. பாஸ்கர் ராகவனுக்குக் கொடுத்தது இலவசமாக இல்லையாம்; மாதா மாதம் நான்காயிரம் ரூபாய் தவனையாகத் தந்து கடனை அடைக்க வேண்டுமாம்.

ராகவன் பாஸ்கரை மனதில் கண்டபடி திட்டித் தீர்த்தான். அவனை நேரில் பார்த்து நன்றாகத் திட்ட வேண்டும் என்று கறுவிக் கொண்டே ஆபீசிலிருந்து வீட்டுக்கு வந்தான் ராகவன். வாசலிலேயே பாஸ்கரின் குரல் வீட்டுக்குள்ளிருந்து வருவதைக் கேட்டு, உள்ளே போகாமல் வெளியிலிருந்தபடியே பாஸ்கருக்கும் ராமாவுக்கும் நடந்த சம்பாஷனையைக் கேட்டான்.

"என்ன அண்ணா! உதவி செய்கிற மாதிரி செய்துட்டு, இப்போ மாசா மாசம் பணம் கொடுக்கணும்னு சொல்றியே!" - அண்ணனைக் கடிந்துக் கொண்டாள் ரமா.

"எல்லாம் காரணமாத்தான் ரமா! ஓசியிலேயே பெரிய வீடு கிடைச்ச சந்தோசத்துலே உன் புருஷன் கண் மண் தெரியாமல் அனாவசியச் செலவு பண்ணினா என்ன செய்யறது! அதைத் தடுக்கத்தான் இந்தத் திட்டம்! மாசா மாசம் உன் புருஷன் கொடுக்கற பணத்தை உன் குழந்தை பேரில் டெபாசிட் செய்யப் போறேன். நாளைக்கு அந்தப் பணம் குழந்தையோட எதிர்காலத்துக்குப் பயன்படும்." பாஸ்கர் சொல்லி முடிக்க, அவனுடைய பெருந்தன்மையை நினைத்து ராகவன் கண் கலங்கினான்.

சொல்லத்தான் நினைக்கிறேன்

மகேஷ் எப்படியும் இன்று அந்த விஷயத்தைப் பற்றி ஹேமாவிடம் சொல்லிவிட தீர்மானித்தான். ஆறு மாதங்களுக்கு முன் ஹேமா அவன் வேலை செய்யும் நிறுவனத்தில் சேர்ந்ததிலிருந்து அவளை மகேஷ் உன்னிப்பாகக் கவனித்து வருகிறான். அவளுடைய சாதுர்யமான பேச்சும், அதே சமயம் நாகரிகமாக அனைவரிடமும் அவள் நடந்து கொள்ளும் விதமும் அவனை மிகவும் கவர்ந்தன. காலப்போக்கில் அதுவே காதலாகவும் மாறி விட்டது. எப்படியும் தன் காதலைப் பற்றி ஹேமாவிடம் சொல்லிவிட மகேஷ் தீர்மானித்தான்.

ஆனால், அதற்கு முன்பாக ரமாவிடமும் இதைப் பற்றி பேச வேண்டும். என்னதான் இருந்தாலும், ரமாதானே மகேஷுடைய மனைவி. பின்னால் எந்தவிதப் பிரச்சினையும் வந்துவிடக் கூடாதே.

ரமாவுடன் மகேஷுக்குத் திருமணமாகி இரண்டு வருடங்களாகியும் அவர்களிடையே சுமூகமான உறவில்லை. ரமாவுடன் ஏற்பட்ட மனஸ்தாபமே மகேஷை ஹேமாவைக் காதலிக்கச் செய்தது.

முதலில், ரமாவுடனான உறவுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க நினைத்தான் மகேஷ். அவளை விவாகரத்து செய்து விட்டால், ஹேமாவைத் திருமணம் செய்வதில் எந்தப் பிரச்னையும் இருக்காது. அன்றே, மகேஷ் ரமாவிடம் அதைப் பற்றி பேசிவிட நினைத்தான்.

"உன்னிடம் ஒரு முக்கியமான விஷயம் சொல்லணும் ரமா"

"அதுக்கு முன்னால நான் உங்ககிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயத்தைச் சொல்லணும்" - ரமா பேசினாள்.

"சொல்லு!" புரியாமல் மகேஷ் கேட்டான்.

"நான் உங்களை டிவோர்ஸ் செய்ய தீர்மானிச்சிருக்கேன்!"