நினைவில் வராத முகம்

பயங்கரமான சத்தம். என் தலையிலிருந்து கால் வரை உடலெங்கும் நடுங்கியது. உடலெல்லாம் வியர்த்து வழிந்தது. படுக்கையிலிருந்து எழாமல் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு கண்களைத் திறந்துப் பார்த்தேன். அறையெங்கும் கும்மிருட்டு. இரவு மணி ஒன்றோ இரண்டோ இருக்கலாம். டிரான்ஸ்பார்மர் ஏதோ வெடித்திருக்கும் போல. மின்சாரம் போய் விட்டது. சற்று நேரம் முன் கேட்டசத்தம் டிரான்ச்பார்மரால் தான் என்பதை உணர்ந்தேன். இருந்தாலும் என் உடல் நடுக்கம் இன்னும் நிற்க வில்லை. மனிதர்களில் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொன்றைக் கண்டால் பயம்; சிலருக்கு தண்ணீரைக் கண்டால் பயம்; சிலர் கார் ஓட்ட தெரியும்; ஆனால் ஓட்டுவதற்குப் பயம் என்பார்கள். சிலர் பயம் என்பதே தங்களுக்குக் கிடையாது என்பார்கள். இவர்களுக்குப் 'பயம்' என்ற சொல்லைக் கேட்டாலே பயம் போலும். எனக்கும் ஒரு பயம் உண்டு; அது சத்தத்தைக் கேட்டால் உண்டாகும் பயம். ஆனால் இது பிறவி பயம் இல்லை. நடுவில் வந்தது தான்.

சுமார் இருபது வருடங்களுக்கு முன் நான் திருநெல்வேலியில் பள்ளிஇறுதி ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருந்த நேரம். ஒரு நாள் எங்கள் தெருவில் நின்று கொண்டு என் நண்பர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது என் நண்பன் சொன்னான் - "இரண்டு கண்கள் உன்னை பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றன." சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். உண்மை தான். ஓர் அழகான பெண்ணுடைய கண்கள் என்னைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தன. அந்தப் பெண் என்னை விட மூத்தவளாகத் தெரிந்தாள். என்னை 'அந்த' நோக்கத்தில் பார்க்க வாய்ப்பில்லை. ஆனால் என்னை ஏன் விடாமல் உற்று நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள் என்று புரியவில்லை.

இந்த இருபது வருடங்களில் - ஏன் அதற்கு முன்பு நான் பதினைந்து வருடங்களையும் சேர்த்து இவளைப் போல் ஓர் அழகான பெண்ணை நான் பார்த்ததில்லை. நேரிலோ சினிமாவிலோ ஓவியத்திலோ சிற்பத்திலோ இவளைவிட அழகிய உருவம் இதுவரை என் கண்களுக்குக் கிட்டவில்லை. அவள் தெருவில் நடந்து செல்லும்போது ஒரு தேவதை நடந்து செல்வதைப் போல இருக்கும். தெருவிலுள்ள ஆண்கள் அவளைப் பிரமித்து பார்ப்பார்கள். பெண்கள் பொறாமையால் பார்ப்பார்கள். அவள் அந்த தெருவுக்கு வந்த சில நாட்களிலேயே தாக்கத்தை உருவாக்கினாள் என்பதென்னவோ உண்மை.

அவளுடைய தந்தையின் வேலை மாற்றத்தால் இந்த ஊருக்கு ஒரு மாதம் முன்பு தான் குடி வந்துள்ளாள் என்பதையும், கல்லூரிப் படிப்பை இந்த ஆண்டு தான் நிறைவு செய்தாள் என்பதையும் நண்பர்கள் மூலம் விசாரித்து தெரிந்து கொண்டேன். தெருவிலும் கோவிலிலும் அவளைப் பல முறை பார்த்துள்ளேன். எப்போதுமே அவள் என்னை உற்றுப் பார்ப்பாள். அந்தப் பார்வையில் என்னிடம் அவள் எதையோ சொல்லத் துடிக்கும் தவிப்பு எனக்குப் போகப் போகத் தான் புரிய ஆரம்பித்தது. அந்த விஷயம் என்னவாக இருக்கும் என்று என்னுடைய ஆர்வம் அதிகரித்தது. எப்போதாவது அவளிடம் பேசி அதைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ளலாமோ என்று கூட நினைத்தேன். அதே சமயம் என்னுடைய ஊகம் தவறாக இருந்து விட்டால் என்ன செய்வதென தயங்கினேன்.


நண்பர்களுடன் தெருவில் நின்று பேசும் சாக்கில் பலமுறை அவள் வீட்டுக்கு முன்பு நின்று நோட்டம் விட்டுள்ளேன். அவள் இருக்கும் போதெல்லாம் என்னுடைய கண்களை உற்று நோக்குவாள்; அவளுடைய தவிப்பும் எப்போதும் போல் மாறாமல் இருந்தது.



நாட்கள் நகர்ந்தன. மூன்றே மாதங்களில் அவள் இந்தத் தெருவை விட்டுப் போவாள் என்று நான் சற்றும் நினைக்க வில்லை. அவள் குடும்பத்துடன் கிளம்புகிறாள் என்பதை நண்பர்கள் மூலம் தெரிந்து கொண்ட நான் அவள் வீட்டை நோக்கி விரைந்தேன். அதற்குள் அவளுடைய குடும்பம் காரில் ஏறி விட்டனர். நான் வந்ததை எப்படி உணர்ந்தாளோ அவள் மட்டும் காரிலிருந்து எட்டிப் பார்த்தாள். அவளுடைய கண்கள் எப்போதும் போல என்னை உற்று நோக்கின - அதே தவிப்புடன்.

அதன் பிறகு அவளை நான் பார்க்கவேஇல்லை. அவள் எங்கே சென்றாள் என்றும் தெரியவில்லை. அவளைப் பற்றிய எந்த செய்தியும் எனக்குத் தெரியவில்லை. அழகான ஓவியத்தையோ சிற்பத்தையோ காணும்போது அவள் எனது நினைவுக்கு வருவாள். அது என்ன காரணமோ தெரியவில்லை, எவ்வளவு யோசித்தாலும் அவள் முகம் மட்டும் என் நினைவுக்கே வராது.

வருடங்கள் உருண்டோடின; வாழ்க்கையில் பல மாற்றங்கள். அவளை நான் மறந்தே போனேன். ஒருமுறை குடும்பத்துடன் ஜெய்பூர் போயிருந்த போது தான் அவளை மீண்டும் பார்த்தேன். பல வருடங்களுக்குப் பிறகு அவளைப் பார்ப்பேன் என்று நான் நினைத்துக் கூட பார்க்கவில்லை. அவளை நான் பார்த்தது கூட்ட நெரிசலான ஒரு பஜாரில். அவளுடைய கண்கள் இப்போதும் என்னை உற்று நோக்கின. அந்தக் கண்களில் உற்சாகத்தைக் கண்டேன். அவள் கண்களில் இப்போதும் அந்தத் தவிப்பைக் கண்டேன். அதே சமயத்தில் ஒரு பிரச்னையிலிருந்து விடுபடப் போகும் வழியைக் கண்டுவிட்டவள் போல பிரகாசத்தையும் அவளது கண்களில் கண்டேன். அவளுடன் யாரும் துணைக்கு வந்ததைப் போல தெரியவில்லை. அவளை நோக்கி சென்று அவளிடம் பேசலாமா என்று நினைத்தேன். அதே சமயத்தில் அது சரியாக இருக்குமா என்று தயங்கினேன்.

எத்தனை ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவளைப் பார்க்கிறேன். மீண்டும் இப்படி ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைக்குமா. உண்மையிலேயே அவள் கண்களில் தெரிவது தவிப்பு தானா? என்னிடம் எதாவது சொல்ல தவிக்கிறாளா? எது நடந்தாலும் சரி, அவளிடம் இம்முறை பேசி விடுவதென தீர்மானித்தேன். அவளைத் திரும்பிப் பார்த்த போது தான் உணர்ந்தேன். யோசித்துக் கொண்டே அவளை விட்டு வெகு தூரம் நடந்து வந்து விட்டேன். அவள் இன்னும் அதே இடத்தில் தான் நின்று கொண்டிருந்தாள். நான் போவதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவளை நோக்கி வேகமாக நடந்தேன். திடீரென்று ஏதோ சத்தம்; காது செவிடாகும்படியான பயங்கர சத்தம். என் கண்களிலிருந்து நீர்; உடலெங்கும் நடுக்கம்; சுற்றி எங்கும் கூச்சல்; குழப்பம். புகை மண்டலம். என்ன நடக்கிறதென்று ஒரு நிமிடம் புரியவில்லை. அடுத்த கணம் நான் பார்த்த காட்சி என் இதயத்தை நிறுத்தி விடும்படியான பயங்கரமான காட்சி. என் எதிரில் மனித உடல்கள் சடலங்கலாகச் சிதறி கிடந்தன. எங்கும் ரத்த வாடை; எல்லோரும் பயத்திலும் வழியிலும் துடித்த்க் கொண்டிருந்தனர், சிலர் முகம் தெரியாத அளவுக்குச் சிதைந்து கிடந்தனர். இந்த கூட்டத்தில் அவள் எங்கே? எல்லா இடங்களிலும் சுற்றி தேடினேன். அவளை காணோம். அவளுக்கு நேர்ந்ததென புரியாமல் தவித்தேன். கடைசிவரை அவளைப் பற்றி அறிய முடிந்த வரை முயன்றேன். ஆனால் அவள் மறைந்தாளா தப்பித்தாளா என்பதை மட்டும் என்னால் அறியவே முடியவில்லை.

இந்தச் சம்பவத்திலிருந்துதான் எனக்குச் சத்தத்தைக் கேட்டால் பயம் உண்டாகியது. எங்கே எந்த சத்தம் கேட்டாலும், உடல் நடுங்கும். கூடவே அவளுடைய நினைவும் வரும். ஆனால் அவளுடைய முகம் மட்டும் நினைவுக்கே வராது.